15/02/2023 Het is jaren geleden. Ik was net twee maanden voor de eerste keer weduwe. Er was veel sneeuw gevallen. Het knerpte onder mn laarzen. Net als mijn verse verdriet. Knerpend verdriet. Saartje liep naast me, ze was nog een pup. Zo’n heel bijzonder zieltje was ze. Zo mijn leven in geworpen. Ik zocht niet, zij ‘riep’ mij en ik heb haar gehoord. Saartje raakte mij diep. Je hoefde maar in haar ogen te kijken en je voelde het. In mijn immense verdriet raakte zij me telkens weer zacht aan. Letterlijk. Met haar neus. Om erbij te blijven. Om verbonden te blijven met het leven en m’n omgeving. Dat was ook wel nodig, want ik kon niet meer. Ik voelde me gebroken tot in mijn diepst. Ik wilde weg van hier. Weg van dat verlies. Weg van het gebroken zijn en weg van het moeten dragen van o zo groot verdriet. IK WILDE DIT NIET! En toch was er in dat alles, in dat verdriet, ineens een moment van geluk. Heel even. Ik herinner me dat gevoel op die zaterdagochtend nog zo goed, omdat het zo’n onverwacht gevoel was tussen al het verdriet door. Het verbaasde mij enorm. Ik liep met Saartje te stappen door de sneeuw. We waren in het buurtwinkeltje geweest waar ik de weekendkrant had gekocht en verse croissants. En ik herinner me nog de stappen die ik zette op de weg terug, dat het knerpte, de verse sneeuw. En dat ik ineens iets van tevredenheid voelde. Dat er even een moment van precies NU was. Heel even niks ervoor en niks erna. En in dat NU knisperde de sneeuw onder mn laars, had ik wat blije boodschappen in de tas en liep Saartje naast me te stappen. Dat ene moment, een warme herinnering, als bevroren in de tijd. Ongelofelijk dat ik in dat enorme verdriet dan toch even een gelukje kon voelen. In de rust tussen de ene en de andere snik, tussen de ene en de andere stap, was daar dat kleine, helder knisperend gelukje. Precies zo. Om nooit te vergeten. (Voor Saartje 15-02-2010 ~ 30-12-2019)
Read More
