Twee november is de dag van Allerzielen, de dag na Allerheiligen. Op Allerzielen worden de overledenen herdacht. Inmiddels heb ik heel wat zielen in mijn hart waar ik zo nu en dan heimwee naar heb. De melancholie die dat in me oproept is me dierbaar geworden. Ik ben er vertrouwd mee geraakt en ik ben ervan gaan houden. Het is een gevoel dat heel zuiver is. Het is iets tussen mij en mijn gemis naar diegene. Mijn leven werd er anders door toen ze overleden, omdat ze hun aanwezigheid en onze groei meenamen hun dood in. We zouden samen niet meer verder groeien, geen nieuwe herinneringen meer maken. Met hun dood stopte ons avontuur. Doodgaan is de meest definitieve vorm van afscheid nemen. Eerst dacht ik nog dat ze me alleen iets afnamen met hun dood, maar nu weet ik dat ze me daarmee ook iets brachten, namelijk puurheid, stilte, oprechte liefde en dankbaarheid. Dat is het wat ik kan voelen als ik aan ze denk, als herinneringen langskomen. Vandaag brand ik een troostlichtje voor al die mooie mensen waar ik zo van hield en belangrijk waren in mijn leven en waar ik geen nieuwe herinneringen meer mee heb kunnen maken. En ik voel de rijkdom die zij in mijn leven brachten. Het is een dankbaar verdriet.

Read More